Ders Detayı
Ders Tanımı
| Ders | Kodu | Yarıyıl | T+U Saat | Kredi | AKTS |
|---|---|---|---|---|---|
| KÜRESEL ÇEVRE SİYASETİ | - | Güz Dönemi | 3+0 | 3 | 6 |
| Ders Programı |
| Ön Koşul Dersleri | |
| Önerilen Seçmeli Dersler |
| Dersin Dili | İngilizce |
| Dersin Seviyesi | Lisans |
| Dersin Türü | Programa Bağlı Seçmeli |
| Dersin Koordinatörü | Dr.Öğr.Üye. Osman Zeki GÖKÇE |
| Dersi Verenler | Öğr.Gör.Dr. Betül GÖKKIR, Dr.Öğr.Üye. Osman Zeki GÖKÇE |
| Dersin Yardımcıları | |
| Dersin Amacı | Çevre sorunları, çağdaş küresel siyasi gündemin temel bir unsuru haline geldi. İklim krizi, biyoçeşitlilik kaybı, kirlilik, ormansızlaşma gibi çeşitli biçimlerde gözlemlediğimiz küresel çevre tahribatı, endüstriyi, yoksulluğu, insan sağlığını, göçü ve güvenliği doğrudan etkiliyor. Küresel çevre politikası (GEP), küresel olaylardaki son gelişmeleri anlamak ve analiz etmek için çeşitli vakalar ve sorular sunan bir alandır. Bu ders, GEP'teki temel yaklaşımları, konuları ve tartışmaları tanıtmakta ve öğrencilerin GEP'teki gelişmeler üzerinden dünya siyasetindeki sorunları değerlendirmelerini sağlamayı amaçlamaktadır. Bu ders, GEP'in tarihçesi ve çalışma alanına teorik yaklaşımların gözden geçirilmesiyle başlamaktadır. Daha sonra, GEP'in başlıca aktörleri ve kurumlarının rolleri araştırılmaktadır. Dersin ikinci kısmı, sürdürülebilir kalkınma hedefleri, iklim değişikliği, biyolojik çeşitlilik ve okyanuslar gibi belirli konu alanlarını ele almaktadır. Ders, Türkiye'nin GEP'teki rolü ve küresel çevre yönetişiminin geleceği üzerine bir tartışma ile sona erecektir. |
| Dersin İçeriği | Bu ders; 1. Hafta: Küresel Çevre Siyasetine Giriş,2. Hafta Bir Çalışma Alanı Olarak GEP ve GEP'e Teorik Yaklaşımlar,3. Hafta Küresel Ortak Varlıklar Siyaseti Olarak GEP,4. Hafta Çevre ve Hükümetlerarası Kurumlar,5. Hafta Bilim, Bilimsel Aktörler ve Hükümet Dışı Aktörler,6. Hafta: Uluslararası Çevre Rejimleri,7. Hafta: Çevre ve Uluslararası Politik Ekonomi,8. Hafta: Ara Sınav,9. Hafta Sürdürülebilir Kalkınma, SKH'ler ve Çevre,10. Hafta: İklim Değişikliği I: Aktörler, Kurumlar ve Kyoto Süreci,11. Hafta: İklim Değişikliği II: Paris Anlaşması ve Zorluklar,12. Hafta: Biyoçeşitlilik Krizi, Biyoçeşitliliğin Yönetişimi,13. Hafta: Okyanusların Yönetişimi,14. Hafta: Türkiye ve GEP,15. Hafta: Küresel Çevre Yönetişimi: Nasıl Oluşur?; konularını içermektedir. |
| Dersin Öğrenme Kazanımları | Öğretim Yöntemleri | Ölçme Yöntemleri |
| - Öğrenciler iklim krizi, biyoçeşitlilik kaybı, kirlilik ve ormansızlaşma gibi küresel çevre sorunlarının karmaşıklığını kavrar ve bu sorunların nasıl etkileşime girdiğini ve dünya siyasetini nasıl etkilediğini anlar. | 10, 16, 19, 9 | A |
| - Öğrenciler, uluslararası örgütler, devletler, STK'lar ve şirketler de dahil olmak üzere küresel çevre aktörlerini ve kurumlarını tanır ve bunların çevre politikalarındaki rollerini ve etkilerini analiz eder. | 10, 16, 6, 9 | A |
| - Öğrenciler, Türkiye'nin çevre politikalarını, uluslararası çevre anlaşmalarına ve girişimlerine katılımını ve çevresel kaygıları diğer ulusal önceliklerle dengeleme çabalarını analiz ederler. | 10, 16, 19, 6, 9 | A |
| Öğretim Yöntemleri: | 10: Tartışma Yöntemi, 16: Soru - Cevap Tekniği , 19: Beyin Fırtınası Tekniği, 6: Deneyimle Öğrenme Modeli, 9: Anlatım Yöntemi |
| Ölçme Yöntemleri: | A: Klasik Yazılı Sınav |
Ders Akışı
| Sıra | Konular | Ön Hazırlık |
|---|---|---|
| 1 | 1. Hafta: Küresel Çevre Siyasetine Giriş | Donella H. Meadows, Dennis L. Meadows, Jørgen Randers, and William W. Behrens III. 1972. The Limits to Growth: A Report to the Club of Rome’s Project on The Predicament of Mankind. New York: Universe Books. Declaration of the United Nations Conference on the Human Environment. 1972. United Nations Environmental Program. |
| 2 | 2. Hafta Bir Çalışma Alanı Olarak GEP ve GEP'e Teorik Yaklaşımlar | Chasek et al. 2017, pp. 1-12, 29-35. Karin Backstrand. 2004."Scientisation vs. Civic Expertise in Environmental Governance: Eco- feminist, Eco-modern and Post-modern Responses." Environmental Politics 13: 695-714. J. Clapp and P. Dauvergne. 2005. “Peril or prosperity? Mapping Worldviews of Global Environmental Change”. Paths to a Green World: The Political Economy of the Global Environment, MIT Press, 1-16. |
| 3 | 3. Hafta Küresel Ortak Varlıklar Siyaseti Olarak GEP | Global Commons: The Planet We Share. Our Planet, the magazine of the United Nations Environment Programme (UNEP). September 2011. Garrett Hardin. 1968. “The Tragedy of the Commons”. Science 162: 1243-1248. Elinor Ostrom, Joanna Burger, Christopher B Field, Richard B. Norgaard, and David Policansky. 1999. “Revisiting the Commons: Local Lessons, Global Challenges”. Science 284: 278-282. Thomas Dietz, Elinor Ostrom, and Paul C. Stern. 2003. “The Struggle to Govern the Commons”. Science 302: 1907-1912. |
| 4 | 4. Hafta Çevre ve Hükümetlerarası Kurumlar | Chasek et al. 2017, pp. 51-73. Robert Keohane, Peter Haas, and Marc Levy. 1993. “The Effectiveness of International Environmental Institutions” in Institutions for the Earth: Sources of Effective International Environmental Protection, eds. Peter M. Haas, Robert O. Keohane, and Marc Levy. Cambridge: MIT Press, pp. 3-24. Katharina Holzinger, Christoph Knill and Thomas Sommerer. 2008. “Environmental Policy Convergence: The Impact of International Harmonization, Transnational Communication, and Regulatory Competition”. International Organization 62: 553-587. |
| 5 | 5. Hafta Bilim, Bilimsel Aktörler ve Hükümet Dışı Aktörler | Chasek et al. 2017, pp. 44-48&89-98. Dale Jamieson. 1996. "Scientific Uncertainty and the Political Process." Annals of the American Academy of Political and Social Sciences 545: 35-43. Peter M. Haas. 1989. “Do Regimes Matter? Epistemic Communities and Mediterranean Pollution Control”. International Organization 43: 377-403. M. M. Betsill and E. Corell. 2001. “NGO Influence in International Environmental Negotiations: A Framework for Analysis”. Global Environmental Politics 1(4): 65-85. |
| 6 | 6. Hafta: Uluslararası Çevre Rejimleri | Chasek et al. 2017, pp. 20-29 (pp. 257-297 optional reading). Detlef Sprinz and Tapani Vaahtoranta. 1994. “The Interest-Based Explanation of International Environmental Policy”. International Organization 48: 77-105. Mitchell, R. B. 2007. “Compliance Theory: Compliance, Effectiveness, and Behavior Change in International Environmental Law”. Oxford Handbook of International Environmental Law, eds. J. Brunnée, D. Bodansky and E. Hey. Cambridge: Oxford University Press, 893-921. |
| 7 | 7. Hafta: Çevre ve Uluslararası Politik Ekonomi | Ronald Coase. 1960. “The Problem of Social Cost”. Journal of Law and Economics 3:1-44. David L. Levy and Peter J. Newell. 2005. “Business and International Environmental Governance: Conclusions and Implications”. In The Business of Global Environmental Governance, eds. David L. Levy and Peter J. Newell. Cambridge: MIT Press, pp. 329-344. K. P. Gallagher. 2009. “Economic Globalization and the Environment”. Annual Review of Environment and Resources 34: 279-304. |
| 8 | 8. Hafta: Ara Sınav | |
| 9 | 9. Hafta Sürdürülebilir Kalkınma, SKH'ler ve Çevre | Chasek et al. 2017, pp. 309-331, 343-351. Gro Harlem Brundtland. 1987. Presentation of the Report of the World Commission on Environment and Development: Our Common Future. United Nations Environmental Program, Nairobi, Kenya. |
| 10 | 10. Hafta: İklim Değişikliği I: Aktörler, Kurumlar ve Kyoto Süreci | Chasek et al. 2017, pp. 162-177. C. Downie. 2012. “Toward an Understanding of State Behavior in Prolonged International Negotiations”. International Negotiation 17(2): 295-320. Edward A. Page. 2008. “Distributing the Burdens of Climate Change”. Environmental Politics 17(4):556–575. Michèle B. Bättig and Thomas Bernauer. 2009. "National Institutions and Global Public Goods: Are Democracies More Cooperative in Climate Change Policy?". International Organization 63(2): 281-308. |
| 11 | 11. Hafta: İklim Değişikliği II: Paris Anlaşması ve Zorluklar | Chasek et al. 2017, pp. 177-186. Arild Underdal 2017. “Climate Change and International Relations (after Kyoto)”. Annual Review of Political Science 20(1):169–188. Jen Iris Allan. 2019. “Dangerous Incrementalism of the Paris Agreement”. Global Environmental Politics 19(1):4–11. Koko Warner. 2017. “Human Mobility and the Paris Agreement: Contribution of Climate Policy to the Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration” |
| 12 | 12. Hafta: Biyoçeşitlilik Krizi, Biyoçeşitliliğin Yönetişimi | Chasek et al. 2017, pp. 189-201. M. Lenzen., D. Moran, K. Kanemoto, B. Foran, L. Lobefaro,& A. Geschke. 2012. “International Trade Drives Biodiversity Threats in Developing Nations”. Nature 486 (7401): 109-112. L. M. Campbell, S. Hagerman, and N. J. Gray. 2014. “Producing Targets for Conservation: Science and Politics at the Tenth Conference of the Parties to the Convention on Biological Diversity”. Global Environmental Politics 14(3): 41-63. |
| 13 | 13. Hafta: Okyanusların Yönetişimi | Chasek et al. 2017, pp. 234-243. Marion Markowski. 2009. “The International Legal Standard for Sustainable EEZ Fisheries Management”. In Towards Sustainable Fisheries Law: A Comparative Analysis, ed. Gerd Winter. Gland: IUCN, 1-27. D. Barrowclough and C. D. Birkbeck. 2022. “Transforming the Global Plastics Economy: The Role of Economic Policies in the Global Governance of Plastic Pollution”. Social Sciences 11: 26. IISD. 2022. 4th Session of the Intergovernmental Conference (IGC) on the BBNJ, Summary Report |
| 14 | 14. Hafta: Türkiye ve GEP | International and Regional Environmental Conventions and Turkey’s Position. Ministry of Foreign Affairs. E. Turhan, S. Cerit Mazlum, Ü. Şahin, A. H. Şorman, & A. Cem Gündoğan. (2016). Beyond special circumstances: climate change policy in Turkey 1992–2015. Wiley Interdisciplinary Reviews: Climate Change, 7(3), 448-460. |
| 15 | 15. Hafta: Küresel Çevre Yönetişimi: Nasıl Oluşur? | Frank Bierman. 2000. “The Case for a World Environmental Organization.” Environment 42: 22-31. Najam, Adil. 2003. “The Case Against a New International Environmental Organization.” Global Governance 9: 367-384. Fikret Berkes. 2007. “Going Beyond Panaceas Special Feature: Community-based Conservation in a Globalized World.” PNAS 104: 15188-15193. |
| Kaynak |
| P.S. Chasek, D.L. Downie, and J.W. Brown, Global Environment Politics (Routledge, 2017). |
Dersin Program Yeterliliklerine Katkısı
| Dersin Program Yeterliliklerine Katkısı | |||||||
| No | Program Yeterliliği | Katkı Düzeyi | |||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | |||
| 1 | Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler alanlarına ve alt alanlarına ilişkin temel kavramları, kuramları, araştırma ve analiz tekniklerini bilir. | X | |||||
| 2 | Dış politika, diplomasi tarihi, siyasal sistemler, uluslararası aktörler, devletler ve devlet dışı aktörler arasındaki siyasal, ekonomik, sosyal ve kültürel ilişkileri tarihsel gelişimleri çerçevesinde anlar; bu alanlarda yaşanan gelişmelerin ve sorunların nedenlerini analiz eder, farklı çözüm önerilerini sistematik düşünme yoluyla sorgulama becerisini geliştirir. | X | |||||
| 3 | Kamu ve özel kuruluşlarda dış politika üretme, analiz etme ve uygulama süreçlerinde; uluslararası örgütleri sivil toplum kuruluşları, kamu ve özel sektörde, proje üretme, karar alma, uygulama alanlarında görev alabilir; bulunduğu her pozisyonda kazanılan çok disiplinli bakış açısı çerçevesinde karşılaşılan sorunlara ve krizlere çözüm odaklı yaklaşabilir, mevcut çözümleri analiz edip yeni çözümlerle katkıda bulunabilir. | X | |||||
| 4 | Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler disiplinlerine ve alt disiplinlerine ait kuramsal ve olgusal sorunları, bilimsel yöntemlerle araştırabilir, bulgularını analiz eder ve kurum içi ve kurum dışı paydaşlara rapor edebilir. | X | |||||
| 5 | Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler disiplinlerine ve alt disiplinlerine ait kuramsal ve olgusal sorunları bilimsel yöntemlerle araştırabilir, bulgularını analiz eder ve bilimsel yayına dönüştürebilir. | X | |||||
| 6 | Kamu ve özel çeşitli kurumlarda ekip liderliği yapabilir, etkinlik planlayabilir ve yönetebilir. | X | |||||
| 7 | Eleştirel bakış açısıyla değişim ve gelişime açık olur, yaşam boyu öğrenmeyi kendisine ilke edinir. | X | |||||
| 8 | Araştırma ya da uzmanlık konusu ile ilgili bulgularını, bilgisini, analiz ve çözüm önerilerini meslektaşlarıyla, kurum içi ve kurum dışı paydaşlarla yazılı ve sözlü olarak uygun bir dil ile ve meslek etiği uygun yöntem ve yollarla paylaşabilir. | X | |||||
| 9 | Araştırma ya da uzmanlık alanında uluslararası düzeyde yaşanan gelişmeleri takip edecek, uluslararası düzeydeki paydaşlarla iletişim kurabilecek düzeyde İngilizce kullanır. | X | |||||
| 10 | Temel bilgisayar becerilerine sahip olarak meslektaş ve paydaşlarla farklı iletişim kanal ve yöntemlerini kullanarak iletişim kurabilir. | X | |||||
| 11 | Politika yapım süreçlerinde etkin olan kamu ve özel kuruluşlarda politika analizi ve üretiminin farklı düzeylerinde katkı sağlayabilir, müzakere sürecini yönetebilir, karar mekanizmalarında liderlik üstlenebilir. | X | |||||
| 12 | Uzmanlık alanlarında karşılaşılan sorunlara yönelik özgün ve bilimsel bilgi üretebilir, projeye dönüştürebilir, karar mekanizmalarına danışmanlık sağlayabilir. | X | |||||
Değerlendirme Sistemi
| Katkı Düzeyi | Mutlak Değerlendirme | |
| Ara Sınavın Başarıya Oranı | 40 | |
| Genel Sınavın Başarıya Oranı | 60 | |
| Toplam | 100 | |
| AKTS / İşyükü Tablosu | ||||||
| Etkinlik | Sayı | Süresi (Saat) | Toplam İş Yükü (Saat) | |||
| Ders Saati | 0 | 0 | 0 | |||
| Rehberli Problem Çözme | 0 | 0 | 0 | |||
| Problem Çözümü / Ödev / Proje / Rapor Tanzimi | 0 | 0 | 0 | |||
| Okul Dışı Diğer Faaliyetler | 0 | 0 | 0 | |||
| Proje Sunumu / Seminer | 0 | 0 | 0 | |||
| Kısa Sınav (QUİZ) ve Hazırlığı | 0 | 0 | 0 | |||
| Ara Sınav ve Hazırlığı | 0 | 0 | 0 | |||
| Genel Sınav ve Hazırlığı | 0 | 0 | 0 | |||
| Performans Görevi, Bakım Planı | 0 | 0 | 0 | |||
| Toplam İş Yükü (Saat) | 0 | |||||
| Dersin AKTS Kredisi = Toplam İş Yükü (Saat)/30*=(0/30) | 0 | |||||
| Dersin AKTS Kredisi: *30 saatlik çalışma 1 AKTS kredisi sayılmaktadır. | ||||||
Dersin Detaylı Bilgileri
Ders Tanımı
| Ders | Kodu | Yarıyıl | T+U Saat | Kredi | AKTS |
|---|---|---|---|---|---|
| KÜRESEL ÇEVRE SİYASETİ | - | Güz Dönemi | 3+0 | 3 | 6 |
| Ders Programı |
| Ön Koşul Dersleri | |
| Önerilen Seçmeli Dersler |
| Dersin Dili | İngilizce |
| Dersin Seviyesi | Lisans |
| Dersin Türü | Programa Bağlı Seçmeli |
| Dersin Koordinatörü | Dr.Öğr.Üye. Osman Zeki GÖKÇE |
| Dersi Verenler | Öğr.Gör.Dr. Betül GÖKKIR, Dr.Öğr.Üye. Osman Zeki GÖKÇE |
| Dersin Yardımcıları | |
| Dersin Amacı | Çevre sorunları, çağdaş küresel siyasi gündemin temel bir unsuru haline geldi. İklim krizi, biyoçeşitlilik kaybı, kirlilik, ormansızlaşma gibi çeşitli biçimlerde gözlemlediğimiz küresel çevre tahribatı, endüstriyi, yoksulluğu, insan sağlığını, göçü ve güvenliği doğrudan etkiliyor. Küresel çevre politikası (GEP), küresel olaylardaki son gelişmeleri anlamak ve analiz etmek için çeşitli vakalar ve sorular sunan bir alandır. Bu ders, GEP'teki temel yaklaşımları, konuları ve tartışmaları tanıtmakta ve öğrencilerin GEP'teki gelişmeler üzerinden dünya siyasetindeki sorunları değerlendirmelerini sağlamayı amaçlamaktadır. Bu ders, GEP'in tarihçesi ve çalışma alanına teorik yaklaşımların gözden geçirilmesiyle başlamaktadır. Daha sonra, GEP'in başlıca aktörleri ve kurumlarının rolleri araştırılmaktadır. Dersin ikinci kısmı, sürdürülebilir kalkınma hedefleri, iklim değişikliği, biyolojik çeşitlilik ve okyanuslar gibi belirli konu alanlarını ele almaktadır. Ders, Türkiye'nin GEP'teki rolü ve küresel çevre yönetişiminin geleceği üzerine bir tartışma ile sona erecektir. |
| Dersin İçeriği | Bu ders; 1. Hafta: Küresel Çevre Siyasetine Giriş,2. Hafta Bir Çalışma Alanı Olarak GEP ve GEP'e Teorik Yaklaşımlar,3. Hafta Küresel Ortak Varlıklar Siyaseti Olarak GEP,4. Hafta Çevre ve Hükümetlerarası Kurumlar,5. Hafta Bilim, Bilimsel Aktörler ve Hükümet Dışı Aktörler,6. Hafta: Uluslararası Çevre Rejimleri,7. Hafta: Çevre ve Uluslararası Politik Ekonomi,8. Hafta: Ara Sınav,9. Hafta Sürdürülebilir Kalkınma, SKH'ler ve Çevre,10. Hafta: İklim Değişikliği I: Aktörler, Kurumlar ve Kyoto Süreci,11. Hafta: İklim Değişikliği II: Paris Anlaşması ve Zorluklar,12. Hafta: Biyoçeşitlilik Krizi, Biyoçeşitliliğin Yönetişimi,13. Hafta: Okyanusların Yönetişimi,14. Hafta: Türkiye ve GEP,15. Hafta: Küresel Çevre Yönetişimi: Nasıl Oluşur?; konularını içermektedir. |
| Dersin Öğrenme Kazanımları | Öğretim Yöntemleri | Ölçme Yöntemleri |
| - Öğrenciler iklim krizi, biyoçeşitlilik kaybı, kirlilik ve ormansızlaşma gibi küresel çevre sorunlarının karmaşıklığını kavrar ve bu sorunların nasıl etkileşime girdiğini ve dünya siyasetini nasıl etkilediğini anlar. | 10, 16, 19, 9 | A |
| - Öğrenciler, uluslararası örgütler, devletler, STK'lar ve şirketler de dahil olmak üzere küresel çevre aktörlerini ve kurumlarını tanır ve bunların çevre politikalarındaki rollerini ve etkilerini analiz eder. | 10, 16, 6, 9 | A |
| - Öğrenciler, Türkiye'nin çevre politikalarını, uluslararası çevre anlaşmalarına ve girişimlerine katılımını ve çevresel kaygıları diğer ulusal önceliklerle dengeleme çabalarını analiz ederler. | 10, 16, 19, 6, 9 | A |
| Öğretim Yöntemleri: | 10: Tartışma Yöntemi, 16: Soru - Cevap Tekniği , 19: Beyin Fırtınası Tekniği, 6: Deneyimle Öğrenme Modeli, 9: Anlatım Yöntemi |
| Ölçme Yöntemleri: | A: Klasik Yazılı Sınav |
Ders Akışı
| Sıra | Konular | Ön Hazırlık |
|---|---|---|
| 1 | 1. Hafta: Küresel Çevre Siyasetine Giriş | Donella H. Meadows, Dennis L. Meadows, Jørgen Randers, and William W. Behrens III. 1972. The Limits to Growth: A Report to the Club of Rome’s Project on The Predicament of Mankind. New York: Universe Books. Declaration of the United Nations Conference on the Human Environment. 1972. United Nations Environmental Program. |
| 2 | 2. Hafta Bir Çalışma Alanı Olarak GEP ve GEP'e Teorik Yaklaşımlar | Chasek et al. 2017, pp. 1-12, 29-35. Karin Backstrand. 2004."Scientisation vs. Civic Expertise in Environmental Governance: Eco- feminist, Eco-modern and Post-modern Responses." Environmental Politics 13: 695-714. J. Clapp and P. Dauvergne. 2005. “Peril or prosperity? Mapping Worldviews of Global Environmental Change”. Paths to a Green World: The Political Economy of the Global Environment, MIT Press, 1-16. |
| 3 | 3. Hafta Küresel Ortak Varlıklar Siyaseti Olarak GEP | Global Commons: The Planet We Share. Our Planet, the magazine of the United Nations Environment Programme (UNEP). September 2011. Garrett Hardin. 1968. “The Tragedy of the Commons”. Science 162: 1243-1248. Elinor Ostrom, Joanna Burger, Christopher B Field, Richard B. Norgaard, and David Policansky. 1999. “Revisiting the Commons: Local Lessons, Global Challenges”. Science 284: 278-282. Thomas Dietz, Elinor Ostrom, and Paul C. Stern. 2003. “The Struggle to Govern the Commons”. Science 302: 1907-1912. |
| 4 | 4. Hafta Çevre ve Hükümetlerarası Kurumlar | Chasek et al. 2017, pp. 51-73. Robert Keohane, Peter Haas, and Marc Levy. 1993. “The Effectiveness of International Environmental Institutions” in Institutions for the Earth: Sources of Effective International Environmental Protection, eds. Peter M. Haas, Robert O. Keohane, and Marc Levy. Cambridge: MIT Press, pp. 3-24. Katharina Holzinger, Christoph Knill and Thomas Sommerer. 2008. “Environmental Policy Convergence: The Impact of International Harmonization, Transnational Communication, and Regulatory Competition”. International Organization 62: 553-587. |
| 5 | 5. Hafta Bilim, Bilimsel Aktörler ve Hükümet Dışı Aktörler | Chasek et al. 2017, pp. 44-48&89-98. Dale Jamieson. 1996. "Scientific Uncertainty and the Political Process." Annals of the American Academy of Political and Social Sciences 545: 35-43. Peter M. Haas. 1989. “Do Regimes Matter? Epistemic Communities and Mediterranean Pollution Control”. International Organization 43: 377-403. M. M. Betsill and E. Corell. 2001. “NGO Influence in International Environmental Negotiations: A Framework for Analysis”. Global Environmental Politics 1(4): 65-85. |
| 6 | 6. Hafta: Uluslararası Çevre Rejimleri | Chasek et al. 2017, pp. 20-29 (pp. 257-297 optional reading). Detlef Sprinz and Tapani Vaahtoranta. 1994. “The Interest-Based Explanation of International Environmental Policy”. International Organization 48: 77-105. Mitchell, R. B. 2007. “Compliance Theory: Compliance, Effectiveness, and Behavior Change in International Environmental Law”. Oxford Handbook of International Environmental Law, eds. J. Brunnée, D. Bodansky and E. Hey. Cambridge: Oxford University Press, 893-921. |
| 7 | 7. Hafta: Çevre ve Uluslararası Politik Ekonomi | Ronald Coase. 1960. “The Problem of Social Cost”. Journal of Law and Economics 3:1-44. David L. Levy and Peter J. Newell. 2005. “Business and International Environmental Governance: Conclusions and Implications”. In The Business of Global Environmental Governance, eds. David L. Levy and Peter J. Newell. Cambridge: MIT Press, pp. 329-344. K. P. Gallagher. 2009. “Economic Globalization and the Environment”. Annual Review of Environment and Resources 34: 279-304. |
| 8 | 8. Hafta: Ara Sınav | |
| 9 | 9. Hafta Sürdürülebilir Kalkınma, SKH'ler ve Çevre | Chasek et al. 2017, pp. 309-331, 343-351. Gro Harlem Brundtland. 1987. Presentation of the Report of the World Commission on Environment and Development: Our Common Future. United Nations Environmental Program, Nairobi, Kenya. |
| 10 | 10. Hafta: İklim Değişikliği I: Aktörler, Kurumlar ve Kyoto Süreci | Chasek et al. 2017, pp. 162-177. C. Downie. 2012. “Toward an Understanding of State Behavior in Prolonged International Negotiations”. International Negotiation 17(2): 295-320. Edward A. Page. 2008. “Distributing the Burdens of Climate Change”. Environmental Politics 17(4):556–575. Michèle B. Bättig and Thomas Bernauer. 2009. "National Institutions and Global Public Goods: Are Democracies More Cooperative in Climate Change Policy?". International Organization 63(2): 281-308. |
| 11 | 11. Hafta: İklim Değişikliği II: Paris Anlaşması ve Zorluklar | Chasek et al. 2017, pp. 177-186. Arild Underdal 2017. “Climate Change and International Relations (after Kyoto)”. Annual Review of Political Science 20(1):169–188. Jen Iris Allan. 2019. “Dangerous Incrementalism of the Paris Agreement”. Global Environmental Politics 19(1):4–11. Koko Warner. 2017. “Human Mobility and the Paris Agreement: Contribution of Climate Policy to the Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration” |
| 12 | 12. Hafta: Biyoçeşitlilik Krizi, Biyoçeşitliliğin Yönetişimi | Chasek et al. 2017, pp. 189-201. M. Lenzen., D. Moran, K. Kanemoto, B. Foran, L. Lobefaro,& A. Geschke. 2012. “International Trade Drives Biodiversity Threats in Developing Nations”. Nature 486 (7401): 109-112. L. M. Campbell, S. Hagerman, and N. J. Gray. 2014. “Producing Targets for Conservation: Science and Politics at the Tenth Conference of the Parties to the Convention on Biological Diversity”. Global Environmental Politics 14(3): 41-63. |
| 13 | 13. Hafta: Okyanusların Yönetişimi | Chasek et al. 2017, pp. 234-243. Marion Markowski. 2009. “The International Legal Standard for Sustainable EEZ Fisheries Management”. In Towards Sustainable Fisheries Law: A Comparative Analysis, ed. Gerd Winter. Gland: IUCN, 1-27. D. Barrowclough and C. D. Birkbeck. 2022. “Transforming the Global Plastics Economy: The Role of Economic Policies in the Global Governance of Plastic Pollution”. Social Sciences 11: 26. IISD. 2022. 4th Session of the Intergovernmental Conference (IGC) on the BBNJ, Summary Report |
| 14 | 14. Hafta: Türkiye ve GEP | International and Regional Environmental Conventions and Turkey’s Position. Ministry of Foreign Affairs. E. Turhan, S. Cerit Mazlum, Ü. Şahin, A. H. Şorman, & A. Cem Gündoğan. (2016). Beyond special circumstances: climate change policy in Turkey 1992–2015. Wiley Interdisciplinary Reviews: Climate Change, 7(3), 448-460. |
| 15 | 15. Hafta: Küresel Çevre Yönetişimi: Nasıl Oluşur? | Frank Bierman. 2000. “The Case for a World Environmental Organization.” Environment 42: 22-31. Najam, Adil. 2003. “The Case Against a New International Environmental Organization.” Global Governance 9: 367-384. Fikret Berkes. 2007. “Going Beyond Panaceas Special Feature: Community-based Conservation in a Globalized World.” PNAS 104: 15188-15193. |
| Kaynak |
| P.S. Chasek, D.L. Downie, and J.W. Brown, Global Environment Politics (Routledge, 2017). |
Dersin Program Yeterliliklerine Katkısı
| Dersin Program Yeterliliklerine Katkısı | |||||||
| No | Program Yeterliliği | Katkı Düzeyi | |||||
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | |||
| 1 | Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler alanlarına ve alt alanlarına ilişkin temel kavramları, kuramları, araştırma ve analiz tekniklerini bilir. | X | |||||
| 2 | Dış politika, diplomasi tarihi, siyasal sistemler, uluslararası aktörler, devletler ve devlet dışı aktörler arasındaki siyasal, ekonomik, sosyal ve kültürel ilişkileri tarihsel gelişimleri çerçevesinde anlar; bu alanlarda yaşanan gelişmelerin ve sorunların nedenlerini analiz eder, farklı çözüm önerilerini sistematik düşünme yoluyla sorgulama becerisini geliştirir. | X | |||||
| 3 | Kamu ve özel kuruluşlarda dış politika üretme, analiz etme ve uygulama süreçlerinde; uluslararası örgütleri sivil toplum kuruluşları, kamu ve özel sektörde, proje üretme, karar alma, uygulama alanlarında görev alabilir; bulunduğu her pozisyonda kazanılan çok disiplinli bakış açısı çerçevesinde karşılaşılan sorunlara ve krizlere çözüm odaklı yaklaşabilir, mevcut çözümleri analiz edip yeni çözümlerle katkıda bulunabilir. | X | |||||
| 4 | Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler disiplinlerine ve alt disiplinlerine ait kuramsal ve olgusal sorunları, bilimsel yöntemlerle araştırabilir, bulgularını analiz eder ve kurum içi ve kurum dışı paydaşlara rapor edebilir. | X | |||||
| 5 | Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler disiplinlerine ve alt disiplinlerine ait kuramsal ve olgusal sorunları bilimsel yöntemlerle araştırabilir, bulgularını analiz eder ve bilimsel yayına dönüştürebilir. | X | |||||
| 6 | Kamu ve özel çeşitli kurumlarda ekip liderliği yapabilir, etkinlik planlayabilir ve yönetebilir. | X | |||||
| 7 | Eleştirel bakış açısıyla değişim ve gelişime açık olur, yaşam boyu öğrenmeyi kendisine ilke edinir. | X | |||||
| 8 | Araştırma ya da uzmanlık konusu ile ilgili bulgularını, bilgisini, analiz ve çözüm önerilerini meslektaşlarıyla, kurum içi ve kurum dışı paydaşlarla yazılı ve sözlü olarak uygun bir dil ile ve meslek etiği uygun yöntem ve yollarla paylaşabilir. | X | |||||
| 9 | Araştırma ya da uzmanlık alanında uluslararası düzeyde yaşanan gelişmeleri takip edecek, uluslararası düzeydeki paydaşlarla iletişim kurabilecek düzeyde İngilizce kullanır. | X | |||||
| 10 | Temel bilgisayar becerilerine sahip olarak meslektaş ve paydaşlarla farklı iletişim kanal ve yöntemlerini kullanarak iletişim kurabilir. | X | |||||
| 11 | Politika yapım süreçlerinde etkin olan kamu ve özel kuruluşlarda politika analizi ve üretiminin farklı düzeylerinde katkı sağlayabilir, müzakere sürecini yönetebilir, karar mekanizmalarında liderlik üstlenebilir. | X | |||||
| 12 | Uzmanlık alanlarında karşılaşılan sorunlara yönelik özgün ve bilimsel bilgi üretebilir, projeye dönüştürebilir, karar mekanizmalarına danışmanlık sağlayabilir. | X | |||||
Değerlendirme Sistemi
| Katkı Düzeyi | Mutlak Değerlendirme | |
| Ara Sınavın Başarıya Oranı | 40 | |
| Genel Sınavın Başarıya Oranı | 60 | |
| Toplam | 100 | |